Już w latach 60-tych Bohdan Cywiński zaangażował się w działalność środowiska skupionego wokół warszawskiego Klubu Inteligencji Katolickiej. Publikował w warszawskiej „Więzi” oraz w krakowskim „Znaku”, którego został redaktorem naczelnym w 1973 roku.W połowie lat 70-tych aktywnie włączył się w działalność krystalizujących się środowisk opozycyjnych. Współtworzył Latający Uniwersytet, który w 1978 przyjął znaną jeszcze z XIX wieku formułę Towarzystwa Kursów Naukowych.

Odgrywał w tych działaniach społecznych w tym czasie wielką rolę, bowiem od 1971 roku, kiedy to ukazały się Jego „Rodowody niepokornych”, był już jednym z intelektualnych drogowskazów dla środowisk przeciwstawiających się komunistycznemu reżimowi i to nie tylko w Polsce.
Czy były „Rodowody niepokornych” ? Ukazały się szczęśliwie w momencie, gdy po grudniowej tragedii 1970 roku następowała zmiana władzy i na kilka miesięcy osłabła czujność instytucji cenzorskich. W książce tej Bohdan Cywiński opisał postacie najwybitniejszych polskich intelektualistów przełomu XIX i XX wieku oraz rolę jaką odegrali oni nie tylko w odbudowie niepodległej Rzeczypospolitej, ale również w kształtowaniu postaw i poglądów pokolenia Polski Niepodległej. „Rodowody niepokornych” stały się kultową lekturą pokolenia Polaków, którzy dokonali epokowego przełomu w sierpniu 1980 roku. Gdyby szukać przyczyn powodzenia fenomenu „Solidarności” i wielkich owoców tego ruchu dla Europy Środkowo – Wschodniej to z całą pewnością wśród najważniejszych kamieni milowych tego procesu jest miejsce dla tego wspaniałego dzieła naszego dzisiejszego laureata.

W sierpniu 1980 roku B. Cywiński znalazł się wśród strajkujących w Stoczni Gdańskiej. Był doradcą Komitetu Strajkowego, współredagował teksty zawartych epokowych porozumień społecznych.

Zwieńczeniem tej pracy prof. Cywińskiego było zorganizowanie „Tygodnika Solidarność”, w którym został zastępcą redaktora naczelnego. Blisko 40 numerów jakie ukazały się w 1981 roku w półmilionowym nakładzie (bo taki był limit wyznaczony przez ówczesne władze) miało również olbrzymi wpływ na kształtowanie postaw Polaków w trudnym okresie stanu wojennego.

Stan wojenny spowodował, iż na niemal 10 lat Bohdan Cywiński musiał pozostawać poza Polską. Na emigracji był zaangażowany w organizowanie pomocy nie tylko dla podziemnych struktur „Solidarności” i innych organizacji, ale także również pomocy charytatywnej dla rzesz Rodaków poszkodowanych działaniami represyjnymi reżimu.

Warto przypomnieć, iż to właśnie prof. Bohdan Cywiński odbierał w imieniu „Solidarności” Pokojową Nagrodę Nobla, którą przyznano temu ruchowi społecznemu poprzez wyróżnienie osoby jego przewodniczącego. Jest to miarą pozycji, jaką zajmował nasz Laureat w tym ruchu.
Za ten wielki wkład w odzyskanie niepodległości i wolności prof. Bohdan Cywiński został odznaczony przez Prezydenta Rzeczypospolitej śo. Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.

Po powrocie do kraju w 1990 roku Bohdan Cywiński poświęcił się głównie aktywności naukowej. W 1995 roku uzyskał stopień doktora habilitowanego, w 2011 roku został profesorem zwyczajnym. Związał się z Uniwersytetem Kard. Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, a także z Uniwersytetem Wileńskim.
W pracy naukowej skoncentrował się przede wszystkim na badaniach historii relacji politycznych, społecznych i kulturalnych narodów i państw w Europie Środkowo – Wschodniej. W szczególny sposób skupił się w tej pracy na niezwykle ciekawym fenomenie wspólnoty kulturowej obszaru byłego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Relacje polsko – litewsko – białoruskie, ostatnio także z uwzględnieniem łotewskich, ukazane przez prof. Cywińskiego są pasjonującymi studiami ukazującymi wielowiekowe współżycie w tej części Europy. Nie ulega wątpliwości, że mimo istniejących dziś różnych napięć, twórczość profesora – jak wiele lat temu – stanowi fundament pod przyszłe przyjazne współdziałanie i współpracę w naszym regionie Europy.

Panie Profesorze, społeczność akademicka Akademii Jagiellońskiej, które nawiązuje do tradycji Rzeczypospolitej z okresu największej jej chwały, jest dumne że może dzisiaj uhonorować Pana Profesora Nagrodą Jagiellońską.

Od 1988 roku zaangażował się w tworzenie polskich organizacji społecznych na Białorusi. Został wiceprezesem Polskiego Stowarzyszenia Kulturalno – Oświatowego im. A. Mickiewicza. W ramach tej organizacji przygotowywał edycję polskich podręczników, wspierał edukacje nauczycieli języka polskiego, przygotowywał programy nauczania języka polskiego, a w 1991 roku doprowadził do uruchomienia w Grodnie pierwszych dwóch klas szkolnych z polskim językiem wykładowym.

Współtworzył Związek Polaków na Białorusi, którego został wiceprezesem. Następnie współtworzył Polską Macierz Szkolną, której prezesem został w 1995 roku. Organizacja ta nawiązywała do podobnej organizacji utworzonej jeszcze w 1905 roku, a jej zadaniem – tak jak przed niemal stu laty, było budowanie polskiego szkolnictwa na tym obszarze.

Jako lider tej organizacji położył olbrzymie zasługi dla rozwoju polskiego szkolnictwa na Białorusi (m.in. doprowadził do zbudowania polskich szkół w Grodnie i Wołkowysku). Dzięki Polskiej Macierzy Szkolnej podtrzymywana jest polskość na Białorusi.

S. Sienkiewicz był także inicjatorem powstania wielu innych organizacji polskich na Białorusi :
Uniwersytetu III Wieku, Polskiego Towarzystwa Naukowego, Klubu Sportowego „Sokół” Grodno, Klubu Kobiet Polskich, Wspólnoty Młodej Polonii, Klubu Studentów Polskich, Liceum Społecznego im. Elizy Orzeszkowej oraz Centrum Edukacyjnego PMS w Grodnie i Pińsku.

Organizacje te odgrywają fundamentalną rolę w odbudowywaniu polskości na Grodzieńszczyźnie, ziemi Kościuszki, Mickiewicza, Orzeszkowej.

iejW uznaniu nadzwyczajnego wkładu w rozwój społeczno – kulturalny oraz naukowy społeczności polskiej na Białorusi, Senat Akademii Jagiellońska w Toruniu postanowił przyznać Panu Stanisławowi Sienkiewiczowi Nagrodę Jagiellońską. Jesteśmy dumni z tego, że możemy wyróżnić Osobę tak zasłużoną dla Polski i Polaków.